Wijkbewoner Ben Monshouwer

Wijkbewoner Ben Monshouwer

LO0001

Actieve wijkbewoner Ben wil graag dat iedereen waardering, erkenning en betrokkenheid voor elkaar opbrengt

De eenennegentigjarige Ben Monshouwer woont al 62 jaar in Lombardijen. Nog steeds met veel plezier, maar hij heeft de buurt wel sterk zien veranderen. “Als mensen niet met elkaar kunnen communiceren verdwijnt het saamhorigheidsgevoel.” 

Het Dura-Coignet bouwsysteem: toen modern, nu oud 
Na zijn huwelijk in 1960 trok Ben in op de Menanderstraat nummer 25. Al snel breidde zijn gezin uit en verhuisde hij naar een vierkamerwoning verderop in de straat. “In 1962 bouwde de Rotterdamse aannemer Dura Vermeer in de wijk 512 woningen, gebaseerd op het Dura-Coignet bouwsysteem: een bouwstijl die vooral tijdens de wederopbouw populair was”, vertelt hij. De specifieke huizen werden neergezet in IJsselmonde, Spijkenisse, Vlaardingen en Lombardijen. Hoewel de portiekwoningen destijds heel modern en luxe waren, werd in de jaren negentig het merendeel door kwaliteitsgebrek gesloopt. “Maar in Lombardijen zijn de meeste bouwblokken uit het Dura-Coignet cluster gemoderniseerd en aan de buitenkant geïsoleerd.”

Postzegelruilbeurs 
Ook het Huis van de Wijk was in aanbouw. “Dat heette toen nog Wijkgebouw Lombardijen”, zegt Ben. “Daar werden allerlei activiteiten georganiseerd door de klaverjasvereniging, de muziekvereniging, de carnavalsvereniging en de schaakvereniging. Het bruiste hier echt.” Ben zat in de beheercommissie en had een bloeiende ruilhandel in postzegels. “Ook organiseerde ik rommelmarkten in het wijkgebouw en was ik voorzitter van het huurdersplatform. Helaas sloot het wijkgebouw voor al deze activiteiten.” Ben kijkt er met pijn op terug. “De gemeente wilde dat in het wijkgebouw plaats werd gemaakt voor jongeren. Wij moesten maar ergens anders heen. Met de postzegelruilbeurs verhuisden we naar de Oranjehof. Sinds 1967 komen verzamelaars hier op de eerste zaterdag van de maand naartoe, en nog steeds.” 

Verandering door de jaren heen 
Ben vindt zijn wijk door de jaren sterk veranderd, en niet altijd ten goede. Er zijn veel nieuwe bewoners gekomen en begrip en respect voor elkaar is er niet meer bij.  Mensen kunnen niet met elkaar praten omdat ze elkaar niet verstaan. Bij de Turkse groenteboer zie ik alleen maar Turkse namen bij de groenten. Dat vind ik vervelend. Als mensen niet meer met elkaar kunnen communiceren verdwijnt het saamhorigheidsgevoel.” Ben heeft wel een goede oplossing. “Je ziet ‘s zomers weleens van die vliegtuigjes met grote spandoeken erachter. Daar zou ik heel groot WEB op willen zetten: Waardering, Erkenning en Betrokkenheid. Dat zijn drie punten die mensen voor elkaar moeten opbrengen. Maar dat is misschien een utopie”, lacht hij. 

Plezierig wonen 
Gelukkig heeft Ben zijn postzegelruilhandel nog, gaat hij vaak papierprikken met een vriend van de Spinozaweg, is hij actief bij de bewonerscommissie van de Westertoren en bij Buurt Bestuurt. “Ik ben veel met de wijk bezig, want ik ben geen man die je thuis kan vinden. Ik ga vaak de wijk in en leg dan mijn oor te luisteren.” Ondanks de vele veranderingen woont Ben nog met veel plezier in Lombardijen. “Ik ken hier veel mensen en geniet van mijn uitstapjes: papierprikken in het park en inkopen doen bij de Turkse groenteboer- en slager. Het enige wat hier ontbreekt is dat mensen mét elkaar moeten praten, niet óver elkaar.”