Muriel

Muriel

BT0018

Muziek met een verhaal, liedjes met een boodschap. Voor Muriel is muziek onlosmakelijk verbonden met wat haar als mens beweegt.

Muriel is muzikante, producer en betrokken buurtbewoner. Toen ze in 2017 een zolder in BoTu kon krijgen om ‘haar ding te doen’ was ze zielsgelukkig. Hier ontdekte ze hoe ze zich kan inzetten voor en met de wijk. 

Droom
Muriel schrijft, componeert en produceert alles zelf. Op haar zestiende wilde ze al zangeres worden maar dat leek onmogelijk. “Na mijn eindexamen kwam ik in verzet en vertrok naar Rome en Zuid-Frankrijk. Frans is mijn moedertaal en uiteindelijk heb ik in Frankrijk nog een commerciële opleiding afgerond. Maar ik kon mijn draai niet vinden.” Haar droom om muziek te maken bleef en ze kwam terug naar Nederland om deze te realiseren. In 2018 brengt ze haar solo debuutalbum uit, Le Cri de la Nuit. Het album wordt goed ontvangen en gesterkt door dit succes produceert ze in 2020 de show NOresign. In mei 2021 komt het gelijknamige album uit. NOresign gaat over een vrouw die losbreekt, op zoek naar liefde en vrijheid. Inmiddels heeft Muriel het boek ‘Getuigenis van een gek – ontdekkingsreis door lichaam en geest’ uitgebracht en is ze bezig met nieuw werk.

BoTu
Muriel heeft jarenlang rondgezworven maar kreeg de behoefte om zich in Bospolder Tussendijken te vestigen. “Er is iets strijdbaars aan deze wijk. Veel mensen vechten voor een beter leven. Ik voel me hiermee verwant,” vertelt ze. Ze legt dit gevoel ook in haar muziek. Met haar show Noresign spreekt Muriel vrouwen aan die hun leven op hun eigen voorwaarden willen leiden. Een groep vrouwen uit de wijk bezocht de show. Er werden ook gespreksbijeenkomsten aan gekoppeld. “Zo kregen de thema’s van mijn muziek nog meer diepgang. Dat werkte heel goed.”

Avondklok rellen
In januari 2021 dreigden in BoTu rellen tegen de avondklok. Dirck Slabbekoorn van Jumbo deed een oproep om niet bang te zijn en juist naar buiten te gaan en je stem te laten horen. “Met alle vrouwen zijn we de straat op gegaan”, vertelt Muriel. “Ik ben bij een metrostation met mijn digitale piano muziek gaan maken. Terwijl ik speelde, lachte ik naar de mensen die, soms, agressief voorbij kwamen. Door tegengeluid te geven, voelde ik me onaantastbaar.”

Sociale controle
Muriel voelt zich thuis in BoTu. “Allemaal verschillende talen en eettentjes. Studenten, tientallen verschillende nationaliteiten en kunstenaars. Hoe goed wil je het hebben. Pas toen ik hier twee, drie jaar woonde hoorde ik dat dit één van de armste postcode-gebieden van Nederland is. Maar ik heb me hier nog nooit onveilig gevoeld. Er is een enorme sociale controle, een dorp in een stad.”